0

در سال 311 هجری قمری دعای امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف در حق ابن بابویه که به واسطه حسین بن روح از آن حضرت تقاضای دعا برای اولاد دار شدن کرده بود، به درجه استجابت رسید و خداوند متعال به برکت دعای آن حضرت پسری به ابن بابویه عطا فرمود که بعدها چونان ستاره ای درخشان در جهان اسلام تابید. این پسر را «محمد» نام نهادند. ابوجعفر محمد بن علی بن بابویه قمی که بعدها به شیخ صدوق معروف گردید. او استعدادی عجیب و نبوغی سرشار داشت. از همان اوان کودکی در شهر مقدس قم به تحصیل علم و فراگیری احادیث معصومین علیهم السلام مشغول شد، دعای امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف و ایمان پدری عالم باعث شد تا شیخ صدوق در نوجوانی مدارج علمی را طی کرده و از همان نوجوانی تألیفات خود را آغاز نماید. در عهد جوانی آنچنان وزین و عالم شده بود که اهالی قم پیشوایی او را پذیرفتند. به این ترتیب او در جوانی مرجعی صادق در گفتار اهل بیت علیهم السلام شد. نبوغ منحصر به فرد، استعداد سرشار و حافظه عجیب و البته در رأس همه اینها لطف و نظر امام زمان علیه السلام از این جوان پاک شخصیتی ساختند که در عصر خویش بی نظیر بود. تألیفات متعدد که تا سیصد جلد نوشته شده است از دیگر خصوصیات شیخ صدوق است و از بین تمام تألیفات کتاب «من لا یحضره الفقیه» است که به شیخ صدوق وجهه ای دیگر داده است.
شیخ صدوق در عبادات رسائلی از خود به جای گذاشته و در زهد یکایک ائمه اطهار علیهم السلام نیز تألیفاتی دارد. شیخ صدوق که همه روزه با آل بویه بوده است از شرایط فراهم شده نهایت استفاده را برد. در آن زمان که در جهان اسلام مذاهب چهار گانه اهل سنت میدان دار بودند، شیخ صدوق با استفاده از موقعیت ایجاده شده توسط صاحب بن عباد نه تنها خدمات فراوانی به جهان اسلام کرد بلکه پایه مکتب تشیع و تبلیغ از آن را بیش از پیش محکم و استوار نمود. شاید بی جا نباشد که بگوییم علماء پس از این مدیون علماء این عصر هستند علمایی چون کلینی، مفید، شیخ صدوق، شیخ طوسی، سید مرتضی و سید رضی.
و سرانجام در سال 381 قمری و در شهر ری خورشید عمر شیخ صدوق غروب کرد و کلمه ای در پیکره اسلام به وجود آورد که هیچ چیز را یارای جبران آن نیست. قبر او در شهر ری هم اکنون زیارتگاه مؤمنین می باشد.